Rozdział II

Wracał do Polski.

Do domu? Nie. Domu nie miał od dawna. Miał mieszkania, w których spał i spędzał czas między treningami. Miał rodzinną miejscowość, do której nie miał ochoty wracać. Domu nie miał, odkąd zniknęła Alicja.

Dwudniowa przerwa nie jawiła mu się w jasnych barwach. Przecież sprzedał mieszkanie w Polsce, kiedy podpisał kontrakt w Ankarze, a do rodzinnego domu nie chciał wracać. Tam też wszystko przypominało mu o Ali.

– Misiek.

Niechętnie otworzył oczy i zdjął z uszu słuchawki, patrząc na siedzącego na fotelu obok Możdżonka, który uparcie szturchał go w bok.

– Czego? – warknął. Środkowy przewrócił oczami.

– Co zamierzasz ze sobą zrobić przez te wolne dni? – spytał.

Wzruszył ramionami. Nie miał pojęcia.

– Nie wiem, gdzieś się zadekuję, może wpadnę do Jastrzębia, od kontraktu z Halkbankiem praktycznie tam nie bywam, a lubiłem miasto, lubiłem klub.

Pierwszy klub, kiedy właściwie nie było przy nim Ali. Mieli zamieszkać razem, nawet miała już tam część rzeczy, bywała w Jastrzębiu, kiedy tylko pozwalały jej na to zajęcia na uczelni. A potem zastał tam tę nieszczęsną kartkę, która zburzyła jego świat niczym domek z kart.

– Michał, jedź ze mną do Lubina, rozerwiesz się trochę, przestaniesz... – urwał, patrząc niepewnie na Kubiaka.

– Przestanę myśleć o Ali, tak? – dokończył, unosząc brwi. – Daj spokój, Marcin, nie jestem dzieckiem, przecież dam sobie radę.

– Właśnie widzieliśmy w Chicago – rzucił Drzyzga, odwracając się z siedzenia przed nimi. – Chłopie, zobaczyłeś ją w trakcie meczu i nagle zapomniałeś, jak się gra w siatkówkę, jakby ci kwadratową piłkę dali. A potem, po tym pod halą, to już kompletnie oszalałeś.

– Spieprzaj – warknął Kubiak.

Nie miał ochoty roztrząsać tego, co stało się w Stanach, swojego zachowania i reakcji, kiedy zobaczył Alę w drodze do autobusu. Nie miał ochoty do tego wracać, nie przy nich, nie z nimi.

Oszalał? Już dawno. Już lata temu.

Kłamała.

Kłamała, bo chciała w ten sposób go chronić. Bo chciała go uratować przed bólem, przed cierpieniem, które sama na niego zesłała. Najpierw, kiedy praktycznie bez słowa zniknęła, zostawiła go, na kilkanaście tygodni przed ślubem. A potem, niedawno, kiedy po latach zjawiła się na hali, na meczu reprezentacji, której kapitanem został. Kiedy spojrzała mu w oczy i nie potrafiła wytłumaczyć, dlaczego odeszła.

Próbowała normalnie funkcjonować, ale nie była w stanie, jej myśli cały czas krążyły wokół Kubiaka. Szukała każdej wzmianki o reprezentacji, o kolejnych meczach w Lidze Światowej. Oglądała wszystkie wywiady, których udzielał.

Potrzebowała tego, tej namiastki jego obecności w jej życiu, bo przecież nie mogła mieć nic więcej. Nawet lakonicznych wiadomości, życzeń dwa razy do roku. Nie zasługiwała na to. Sama się tego pozbawiła.

Stała się swoim największym wrogiem, bo sama siebie zniszczyła. I od lat siebie za to nienawidziła. Za to, co zrobiła sobie. Za to, co zrobiła Michałowi.

Dzwonek telefonu wyrwał ją z zamyślenia. Niechętnie spojrzała na wyświetlacz, odczytała znajome imię.

– Co jest, Leah? – spytała.

Leah, jej przyjaciółka, jedyna bliska osoba w Stanach. Poznały się na studiach, na Uniwersytecie Ohio, razem te studia ukończyły i razem znalazły pracę.

Leah znała ją doskonale, znała jej historię, każdy szczegół. Wiedziała, dlaczego zostawiła Kubiaka, jako jedyna słyszała tę opowieść z ust Ali.

– Ala, wszystko w porządku? Dawno się nie odzywałaś.

Dawno? Od meczu Polaków. Kilka dni.

Kilka dni, które spędziła na rozdrapywaniu niezabliźnionych jeszcze przecież ran.

– Tak, okej – odparła cicho. Po drugiej stronie usłyszała ciche prychnięcie.

– Właśnie słyszę. Znam cię, Ala. Będę za pół godziny.

Leah rozłączyła się, zanim zdążyła cokolwiek odpowiedzieć. Westchnęła cicho. Nie miała ochoty na to spotkanie, ale doskonale wiedziała, że przyjaciółka postawi na swoim, zawsze tak było. Trzymała jej szaleństwo w ryzach.

Czasami tego potrzebowała, tej jednej osoby, kotwiczącej jej w rzeczywistości. A czasami potrzebowała swojego szaleństwa, bo tylko ono sprawiało, że momentami zapominała o tym, co zrobiła Michałowi, że momentami znów miała wrażenie, że on jest obok.

Tęskniła za nim, chociaż nie miała prawa tęsknić. Chociaż sama odeszła.

Bezmyślnie przeglądała stare zdjęcia, przerzucała fotografie ze stosu na stos, nie zatrzymując się dłużej przy żadnej. Roześmiana, na plaży, na szczycie Kasprowego Wierchu, pod swoim wydziałem na uczelni... Wspomnienia z Polski, z dawnych, dobrych lat. Każde z tych zdjęć zrobił przecież Kubiak.

Zamarła nagle, trzymając fotografię w drżącej dłoni. Doskonale pamiętała ten dzień, to miejsce. Stała roześmiana, wyjątkowo z rozpuszczonymi włosami, nie patrzyła w obiektyw, wpatrywała się w lustro.

Przymierzała swoją suknię ślubną.

Wpatrywała się w fotografię, czując zbierające się pod powiekami łzy. Tęskniła. Kochała. Nie chciała, nie potrafiła zapomnieć.

I żałowała, tak mocno, jak nigdy wcześniej, że odeszła, dla jego dobra.

A potem rozpadła się na drobniutkie kawałki.

Lotnisko w Warszawie, ile razy już tu był? Ile razy lądował i ile razy odlatywał? Ile razy stał z uśmiechem na twarzy i ile razy ze łzami w oczach i goryczą porażki w sercu? Ile razy kogoś żegnał i witał?

Nie liczył tych przylotów i odlotów, powrotów, wyjazdów, odpraw, czekania. Jego zawód wiązał się z podróżami na mecze, powołanie do kadry oznaczało latanie po całym świecie. Był w Japonii, był w Brazylii, w Stanach... Zwiedził pół świata. Spotkał tysiące osób.

Żadna nie zajęła w jego sercu miejsca Ali.

Warszawa. Nie przepadał za tym miastem, nie lubił go nawet wtedy, kiedy grał w Politechnice. Teraz nienawidził go jeszcze bardziej. Tutaj był szczęśliwy, tutaj był z Alą.

Gorące powietrze uderzyło go w twarz, kiedy wyszedł z terminala. Ktoś klepnął go przyjacielsko w ramię, chyba Kurek.

– Stary, gdzie w końcu jedziesz?

Stanęli nagle z jego dwóch stron, obaj od niego wyżsi, z jednej strony Drzyzga, z drugiej Możdżonek. Westchnął cicho.

– Nie wiem – mruknął. – I to chyba nie wasza sprawa.

Środkowy prychnął gdzieś nad jego głową, ale nawet na niego nie spojrzał.

– Wariujesz nam, Kubiak, i to na naszych oczach – powiedział Możdżonek. – Jedziesz ze mną do Lubina albo z Fabiem do Rzeszowa, wybieraj.

– Posrało cię – odparł Kubiak. Marcin pokręcił głową.

– Nie mnie, tylko ciebie, Michał – zaczął spokojnie. – I właśnie o to chodzi. Dlatego nie puścimy cię nigdzie samego. Masz wybór, ja albo Fabio. – Uśmiechnął się lekko. – Możesz jeszcze ewentualnie jechać z Wroną do Kłosa. Wybieraj.

Drzyzga zaśmiał się gdzieś obok. Kubiak prychnął ze złości, patrząc wrogo na środkowego.

– Dogłębnie i całkowicie cię pojebało, Możdżon – warknął. Możdżonek uśmiechnął się szerzej w odpowiedzi.

– Mieszkam z tobą w pokoju, to w końcu musiało nastąpić – odrzekł.

Usłyszał za plecami kolejny wybuch śmiechu, tym razem młodego przyjmującego, Miki.

– Pieprz się. Jadę z Fabianem, inaczej mi spokoju nie dacie – rzucił  niechętnie. Drzyzga poklepał go po ramieniu.

– Dobry wybór, Misiek. W Rzeszowie czeka już na ciebie Igła.

Milczał praktycznie przez całą drogę do Rzeszowa, z obrażoną miną wpatrując się w migający za oknem samochodu krajobraz. Fabian prowadził, jego dziewczyna siedziała z tyłu. Na początku próbowali zagadywać Kubiaka, ale po trzecim przekleństwie zrezygnowali i zajęli się rozmową między sobą.

Nie miał ochoty na przebywanie z Drzyzgą, na spotkanie z Ignaczakiem. Odkąd dostrzegł Alę na trybunach, nie miał ochoty na nic. Jakby czas zatrzymał się w miejscu, w momencie zobaczenia jej ciemnych warkoczy, uśmiechu, spojrzenia w jej oczy.

Zwariował, oszalał, kompletnie stracił rozum. Miał dość, ale nie potrafił otrząsnąć się z marazmu. Nie bez niej.

Kiedyś to ona trzymała jego szaleństwo w ryzach.

Drzyzga zgasił nagle silnik i spojrzał na siedzącego obok przyjmującego.

– Misiek, dojechaliśmy – powiedział.

Dojechali. Nawet nie zauważył, kiedy minęli zieloną tabliczkę z napisem Rzeszów, kiedy skręcili w stronę Słociny, kiedy wreszcie wjechali na podjazd pod domem Ignaczaków.

Nie zauważył, pogrążony we własnych, niewesołych myślach. Zagubiony we własnym szaleństwie.

Trzasnęły drzwi domu, Ignaczak stanął na schodach, odruchowo przeczesując włosy palcami. Drzyzga wysiadł z samochodu i skierował się w stronę bagażnika.

– Fabio, siema! – wrzasnął libero. Fabian pokręcił głową, uśmiechając się pod nosem. Trzasnął klapą bagażnika i postawił walizki na kostce obok samochodu.

– Przywiozłem ci lokatora – zawołał. – Siedzi obrażony w samochodzie, ale prędzej czy później wylezie.

Ignaczak podbiegł do młodszego kolegi, zerkając po drodze na siedzenie pasażera przez niedomknięte drzwi od strony kierowcy.

– Jak się trzyma? – spytał. Drzyzga wzruszył ramionami.

– Warczy na wszystkich bardziej, niż zwykle, nie chce gadać, Monia chciała wiać z samochodu po pierwszych pięćdziesięciu kilometrach, bo nie mogła znieść atmosfery.

– Czyli kiepsko – skwitował Krzysiek. Monika, dziewczyna Fabiana, wysiadła z samochodu i stanęła obok nich.

– Kiepsko? Jak przyjechałam po Fabia to Misiek właśnie próbował zdzielić Możdżona za wrobienie go w tej przyjazd do Rzeszowa – powiedziała. – Odmawia wyjścia z samochodu. Mówi, że mu wygodnie, nie potrzebuje terapii i, cytuję, "Igła niech się całuje w swoją rzeszowską dupę".

Ignaczak prychnął cicho i podszedł do drzwi, przy których siedział Kubiak.

– Wyłaź, do jasnej kurwy, bo cię wywlokę za fraki – oznajmił, uśmiechając się szeroko. – Wyższy może i jesteś, ale Fabio mi chętnie pomoże.

– Spieprzaj, Ignaczak – mruknął Kubiak. – Zostawcie mnie wszyscy w spokoju.

Drzyzga zaśmiał się, stając obok Krzyśka.

– Odpada, Misiek – odparł. – My cię nie zostawimy w spokoju, ty grzecznie wysiądziesz z samochodu, pójdziesz do domu Igły, napijesz się wódki czy co tam Krzysiek trzyma w barku, a potem grzecznie nam wszystko opowiesz. Stoi?

Kubiak westchnął ciężko, patrząc na stojących przy samochodzie siatkarzy.

– Przecież, kurwa, nie mam wyjścia.

Leah otworzyła drzwi do jej mieszkania zapasowym kluczem i wkroczyła do środka, nie czekając nawet na zaproszenie. Zastała Alę na kolanach, na środku pokoju, z zamkniętymi oczami i łzami płynącymi po policzkach. Rudowłosej Amerykance wystarczył rzut oka na fotografie rozrzucone na dywanie, by zorientować się, co się stało. Usiadła obok przyjaciółki.

– Znowu oglądasz stare zdjęcia.

Ala podniosła wzrok, niechętnie otwierając oczy. Spojrzała na przyjaciółkę zamglonym wzrokiem.

– Nie mam nic lepszego do roboty – mruknęła. Rudowłosa prychnęła cicho.

– Rozdrapujesz stare rany, Ala. Po co?

– Byłam na meczu – powiedziała cicho. – Widziałam się z Michałem.

– Po co? – Amerykanka powtórzyła krótkie pytanie.

No właśnie, po co? Dlaczego robiła to sobie i jemu? Dlaczego tak bardzo nie chciała odpuścić, zapomnieć, przejść dalej?

– Chciałam go zobaczyć, z daleka. Nie przewidziałam, że Możdżonek mnie pozna – odparła. – A Michał... Chryste, Leah, on był tak blisko, wystarczyło wyciągnąć rękę i znowu byłby mój... – urwała, zamykając oczy, usiłując powstrzymać łzy.

– I dlaczego tego nie zrobiłaś?

Przygryzła wargi, paznokcie lewej dłoni odruchowo wbiły się w skórę. Uspokajacz. Wyciszenie. Chwila koncentracji na fizycznym bólu, chwila odepchnięcia myśli.

– Przecież wiesz – mruknęła Ala. Rudowłosa westchnęła cicho.

– Wiem – potwierdziła. – Co nie znaczy, że rozumiem.

Wstała, jeszcze raz powiodła wzrokiem po rozrzuconych fotografiach.

– Leah...

– Zrobię ci kawę – powiedziała. – Pozbieraj te zdjęcia, Ala. I najlepiej je wyrzuć, dla własnego dobra. Nie rozdrapuj ran.

Przecież nie chciała ich rozdrapywać. Przecież nie chciała cierpieć.

Przecież nie chciała o nim zapomnieć.

Siedział na drogiej kanapie w domu Ignaczaka, tępo wpatrywał się w telewizor i usiłował ignorować sztucznie wesołe paplanie Krzyśka. Coś planowali. Jeszcze tylko nie wiedział, co.

Drzyzga przyglądał mu się z uwagą, co chwilę zerkając nerwowo na telefon, Igła usiłował zagadać ciszę, opowiadając o wszystkich swoich przygodach z Kadziewiczem, ostatnich szkolnych sukcesach córki i treningach syna.

Zbyt dobrze ich znał, żeby się na to nabrać.

– Dobra, powiedzcie, co wy, kurwa, kombinujecie, bo Igła znowu pierdoli jak Makłowicz, a ja mam dość – prychnął nagle. Drzyzga zaśmiał się cicho, widząc obrażoną minę gospodarza.

– Wypchaj się, Misiek – mruknął Krzysiek. Sięgnął po pilota i wyłączył telewizor. W salonie zapanowała cisza, nie słyszeli nawet rozmów dzieciaków dobiegających z piętra.

– Oho, już jest – odezwał się Fabian.

Kubiak zmarszczył brwi, wpatrując się w dziwnie uśmiechniętego rozgrywającego.

– Co wy znowu wymyśliliście, Fabio? – spytał. Drzyzga uśmiechnął się szerzej.

Nie zdążył odpowiedzieć, przerwał mu dzwonek do drzwi i szybkie kroki w przedpokoju.

Ignaczak podniósł się, zerkając niepewnie na Michała.

– Misiek, ja cię lubię, wiesz o tym – zaczął. – Tylko postaraj się niczego nie rozwalić, Iwona lubi te meble.

– Nadal próbuje bić niewinnych?

Znajomy głos. Zacisnął dłonie w pięści i spojrzał w tamtą stronę.

– Co to, kurwa, komitet ratowania biednego Kubiaka? – warknął.

Stojący w progu Możdżonek i Zagumny uśmiechnęli się lekko.

– Słyszałeś Krzysia, nic nie zepsuj – prychnął Guma. – Siadaj na dupie, nie warcz na wszystkich wokół i gadaj. Igła, wódka. Przyda się nam wszystkim.

Usłyszał śmiech Drzyzgi za plecami i poczuł przyjacielskie klepnięcie w plecy.

– Wyluzuj, Misiek, przecież chcemy ci tylko pomóc.

 Zacisnął dłonie w pięści, patrząc wściekłym wzrokiem na Zagumnego i Możdżonka.

– To będzie, kurwa, długa noc – wysyczał.

Przecież nikt nie mógł mu pomóc.

~*~

Nie wiedziałam, że Misiek będzie aż tak oporny we współpracy. Masakra. Wstyd mi.

Patrzę na to, co dzieje się w Ankarze i jestem przerażona. Kubiaku, wracaj do nas.

Znudzonych zapraszam do zakładek, muzykę aktualizuję za każdym razem, jak mi coś przyjdzie do głowy, bohaterowie dodawani w miarę równo z pisaniem.
Do Was z komentarzami wpadam dzisiaj, wieczorem i w nocy;)
A z okazji świąt życzę Wam, Waszym rodzinom, chłopakom siatkarzom i mojej rodzinie przede wszystkim zdrowia. Fizycznego i psychicznego. Ostatnio zbyt mocno się przekonuję, jak jest ważne,