Rozdział I

W hotelu opadł z westchnieniem na łóżko, patrząc w sufit. Możdżonek, jego współlokator, usiadł na swoim łóżku, czuł jego uważny wzrok na swojej twarzy.

– Misiek, chcesz pogadać? – spytał. Prychnął cicho.

– Nie chcę.

Nie patrzył na niego, próbował ignorować Marcina, słyszał jego ciche westchnięcie. Możdżonek wstał, wyszedł z pokoju, zostawiając go samego ze swoimi myślami. Był mu za to wdzięczny.

Tęsknił za nią, nie potrafił zapomnieć. Od jej odejścia przez jego życie przetoczyło się kilkanaście kobiet, niektóre zatrzymały się w nim tylko na jedną noc, z niektórymi spędził kilka, kilkanaście tygodni, ale żadna nie zajęła miejsca Alicji. Nauczył się bez niej żyć, nauczył się całkiem nieźle funkcjonować, skupił się na treningach, co zaowocowało powołaniami do kadry, lepszymi kontraktami, w końcu ofertą z Halkbanku i wyjazdem z Jastrzębia. Z rezerwowego stał się podstawowym przyjmującym kadry, a po kontuzji Karola Kłosa jej kapitanem.

Pozornie jego życie układało się idealnie. Ale przecież to były tylko pozory.

W portfelu nadal nosił zdjęcie Ali, nigdy go nie wyjął, bo tak naprawdę nie przestał jej kochać. Przytłumił wspomnienia, przytłumił miłość. Ale ona nigdy nie zniknęła.

Słyszał pukanie do drzwi, nie reagował, nie miał ochoty z nikim rozmawiać, ale zdawał sobie sprawę, że oni łatwo nie odpuszczą. Piknięcie magnetycznej karty, ktoś nacisnął klamkę.

– Michał.

Niechętnie podniósł głowę. Stali w progu, jego współlokator, młodszy rozgrywający i jeden z libero.

– Przyprowadziłeś wsparcie – mruknął, marszcząc brwi. Gacek zaśmiał się cicho, ale Możdżonek i Drzyzga wpatrywali się w Kubiaka z uwagą i troską.

– Jak nie chciałeś rozmawiać ze mną, to z całą bandą nie masz wyjścia – powiedział spokojnie Marcin. Westchnął cicho, prostując się, siadając na łóżku.

– A nie wpadło wam do tych rozczochranych, poobijanych łbów, że ja nie mam ochoty rozmawiać?

Możdżonek powoli pokręcił głową, opadając na swoje łóżko.

– A myślisz, że ja nie wolałbym iść spać, zamiast się z tobą pierdolić, Kubiak?  – prychnął Drzyzga. – Ale od tego jesteśmy. Żeby sobie pomagać.

Usiadł obok Możdżonka, opierając się plecami o ścianę, wpatrując z uporem w przyjmującego.

– I jak niby chcecie mi pomóc, co? – warknął. – Nic przecież nie wiecie.

– I chyba właśnie o to chłopakom chodzi – mruknął Gacek, wzruszając ramionami. – Na mnie nie patrz, ja tu jestem jako stary, doświadczony głos rozsądku, bo Możdżona jak zwykle nie posłuchasz, bo znasz go za długo, a o Fabianie powiesz, że jest gówniarz.

Zaśmiał się, ale wcale nie był przecież wesoły. Znali go, zbyt dobrze, żeby mógł cokolwiek przed nimi ukryć.

– Powiesz nam, co się stało, że nagle oszalałeś? – spytał Drzyzga. Uśmiechnął się blado.

Przecież oszalał lata temu.

Od rana nic nie jadła.

Piła trzecią kawę, wpatrując się w ekran komputera, usiłując pracować. Chciała skończyć korektę tekstu, mimo że miała na to jeszcze cztery dni. Chciała skończyć i mieć kilka dni wolnego. Potrzebowała czasu na przemyślenie.

Właściwie nie wiedziała, po co poszła na ten mecz, czego się spodziewała. Że przez cztery lata zmieniła się na tyle, że jej nie pozna? Nawet nie ścięła przecież włosów, nadal splatała je w dwa warkocze. Założyła koszulkę z jego numerem, usiadła na trybunach w polskim sektorze i dopingowała chłopaków najlepiej, jak umiała.

Widziała moment, w którym ją poznał. Nagle stanął, przestał grać, przez nią. Wszystko do niego wróciło. Do niej też, kiedy przyglądał jej się z rozpaczą na nieogolonej twarzy, kiedy pod halą spojrzał jej w oczy. Poszła tam, bo chciała zobaczyć go z bliska, może sprawdzić, czy na palcu nie ma obrączki. Nie chciała, żeby ją rozpoznał, nie chciała z nim rozmawiać, bała się, bo przecież spieprzyła. Bo uciekła.

Nie przewidziała, że rozpozna ją Możdżonek, że będzie pamiętał ją i jej imię, że zacznie ją wołać, zwracając uwagę Michała. Znowu musiała uciec, żeby nie złamać danej sobie cztery lata wcześniej obietnicy. Że usunie się z jego życia, żeby go nie zniszczyć.

Przecież zrobiła to ze względu na niego, na Michała, dla niego złamała sobie serce, zostawiając pierścionek, sukienkę, w ich wspólnym mieszkaniu zostawiając tam wspomnienia i własne szczęście. Wszystko zniszczyła, żeby go uratować przed samą sobą.

Musiała spojrzeć mu w oczy, bo stanął przed nią, oddzielały ich tylko metalowe barierki, był znowu tak blisko, na wyciągnięcie ręki. Mogła wyciągnąć dłoń i pogłaskać go po policzku, przecież robiła to tysiące razy. Patrzyła mu w oczy i widziała w nich ból, pytał, dlaczego uciekła, a ona nie mogła mu odpowiedzieć, bo przecież obiecała sobie, że tego nie powie na głos. Nie przy Michale. Nie do Michała.

Był tak blisko, starszy, poważniejszy, z gęstym zarostem i zmarszczkami na czole, dojrzał, zmienił się, ale to nadal był jej Misiek, facet, którego kochała, dla którego była gotowa wszystko poświęcić. Nawet własne szczęście.

Przymknęła oczy, odwracając głowę od ekranu laptopa. Cztery lata. Przecież śledziła jego karierę, po jej wyjeździe wyprowadził się z Warszawy, podpisał kontrakt z Jastrzębskim Węglem, niedawno znowu zmienił klub, zdobył złoty medal mistrzostw świata, został kapitanem kadry. Doskonale wiedziała, co się z nim działo, bo nie potrafiła odpuścić, zapomnieć, nie potrafiła pozwolić ranom się zabliźnić. Rozdrapywała je na nowo, dzień w dzień, przeglądając stare zdjęcia zapisane na dysku jej komputera, czytając stare maile, rozpamiętując wszystkie wspólne chwile. Nie potrafiła zapomnieć, bo zapominać tak naprawdę nie chciała.

Uciekła z kraju, pomógł jej w tym jeden z wykładowców na jej uczelni, studia skończyła w Stanach, w Iowa. Pracę znalazła w Chicago, wietrznym mieście, tam została, w niedużym mieszkaniu niedaleko centrum. Uciekła z Polski, ale nie uciekła od wspomnień. Bo przecież nie chciała zapomnieć.

Wiedziała, że nie pójdzie na drugi mecz reprezentacji, nie miała siły znowu patrzeć na Kubiaka. Znowu spojrzeć mu w oczy i nie zerwać danej sobie obietnicy.

– Spieprzyłaś to, Kowalczyk – jęknęła. – Spieprzyłaś sobie życie, bo chciałaś być szlachetna.

Spojrzała w oczy swojemu odbiciu w zgaszonym ekranie komputera. Blada, wychudzona twarz. Ostatnio znowu za mało jadła.  Próbowała dać się pochłonąć pracy, ale jej myśli wciąż uciekały w stronę siatkówki, w stronę Kubiaka. Nie powstrzymała się przed kupnem biletów na mecze Ligi Światowej rozgrywane w jej mieście. A potem żałowała, że tam poszła, bo z daleka łatwiej było żyć bez Miśka.

A może po prostu oszalała.

Drugi mecz też przegrali.

Zagrał lepiej niż w poprzednim, ale nadal poniżej swojego poziomu, w połowie drugiego seta zmienił go Buszek i potem wchodził już tylko na krótkie, zadaniowe zmiany. Wpatrywał się w trybuny, szukał wzrokiem ciemnych warkoczy, starej koszulki z trzynastką na piersi, znajomej twarzy, ironicznego uśmiechu. Bezskutecznie.

Ale tym razem nie przyszła na mecz. Nie było jej też pod halą, kiedy ze zwieszonymi głowami szli do autobusu. Wypatrywał jej w tłumie twarzy, ale nigdzie jej nie znalazł. Nie przyszła.

Założył słuchawki na uszy i usiadł z tyłu autobusu, splatając ręce na piersiach i patrząc wrogo na kolegów z kadry. Nie miał ochoty z nikim rozmawiać. Możdżonek stanął przy jego siedzeniu, sprawiając wrażenie, jakby chciał usiąść obok, ale Kubiak pokręcił tylko głową.

Znowu tkwiła mu w głowie. Znowu tęsknił za nią tak mocno, że nie był w stanie funkcjonować, że czuł się, jakby żelazna obręcz ściskała jego klatkę piersiową.

– Paranoja, Kubiak, para-kurwa-noja – mruknął, wpatrując się w statyczny jeszcze krajobraz za oknem. Ściągnął na sekundę słuchawki z uszu. – Na kogo czekamy? – spytał głośno.

– Zator i Mika się zgubili w gąszczu fanek – odkrzyknął z przodu autobusu statystyk kadry, Oskar.

Przewrócił oczami, na powrót zatapiając się w muzyce. Dzisiaj nie miał ochoty na pełnienie obowiązków kapitana, nie miał ochoty na szukanie kolegów. Nie miał ochoty na nic.

Nie mógł wyrzucić z głowy wspomnień o Ali.

– Znam cię od lat – zauważył nagle. Podniosła głowę znad czytanej książki, spojrzała na siedzącego na kanapie Kubiaka.

– No zauważyłam, ja ciebie też – odparła, prostując się, siadając po turecku na podłodze. Odłożyła książkę. – I co w związku z tym, Miś?

– I cię kocham – dodał. Zaśmiała się cicho, obserwując, jak wstaje, podchodzi do niej i kuca przed nią.

– Tak, to też wiem, chociaż nadal nie wiem, o co chodzi.

Delikatnie odgarnął kosmyk ciemnych włosów z twarzy Alicji. Uśmiechnęła się ciepło.

– A ty kochasz mnie - powiedział. Skinęła głową.

– I dalej nie mam pojęcia, o co ci chodzi.

Sięgnął do kieszeni, wydobył z niej nieduże pudełko. Zadrżała.

– O Boże, Misiek... – szepnęła. Poruszył lekko brwiami, rozbawiony jej reakcją.

– Aluś, wyjdź za mnie, bądź ze mną, zmień nazwisko, bo masz przydługie, a moje jest ładniejsze i będzie ci pasować.

Nie wytrzymała, wybuchła śmiechem, zarzucając mu ręce na szyję. Przylgnęła do Kubiaka całym ciałem, cały czas się śmiejąc, a on śmiał się razem z nią.

– Czyli się zgadzasz? – spytał, marszcząc nos, w który łaskotały go jej włosy.

– Ale odczep się od mojego nazwiska, nie jest takie złe – mruknęła, drapiąc go po karku.

– Ale...

– Ale Ala się zgadza – szepnęła, całując go lekko w policzek. – Bo Ala kocha Michała Kubiaka.

Miała dość.

Najzwyczajniej w świecie miała dość ciszy jej pustego mieszkania i niekończącego się przeglądania starych zdjęć.

Miała dość, bo jej nieudolnie poklejony świat znów pękł na pół, znów się rozpadał. A może nigdy nie złożyła go w całość, może tylko przykładała do siebie niepasujące fragmenty układanki, udając, że tak jest okej.

Nie było.

Powoli szła ulicami miasta, z dłońmi wepchniętymi w kieszenie dżinsów, niewidzącym wzrokiem wpatrzona w przestrzeń przed sobą. Chicago, Stany, jej ucieczka. Tutaj nic nie miało prawa przypominać jej o Kubiaku. Tutaj miała zapomnieć, nauczyć się żyć od nowa, zbudować sobie świat, w którym nie będzie miejsca dla Michała.

A mimo to sama wracała, we wspomnieniach, zdjęciach, starych wiadomościach, na nowo rozdrapywała dawne rany, nie pozwalając im się zabliźnić. Bo przecież tak naprawdę nie chciała zapomnieć, nie chciała przestać kochać.

Nieciekawe twarze mijanych ludzi, nieciekawe witryny sklepów, nieciekawe wypowiedzi w języku, który tak dobrze znała, choć nie był jej ojczystym. Nieciekawy kraj, w którym próżno szukać spełnienia Amerykańskiego Snu.

Zatrzymała się nagle, w pół kroku, zacisnęła w pięści drżące dłonie. Znajomy głos, znajomy język. Nie powinno ich tu być.

Podniosła głowę, zobaczyła idącego w jej stronę Możdżonka, pogrążonego w rozmowie z innymi siatkarzami, chyba Drzyzgą, Nowakowskim i Kurkiem. Jeszcze jej nie zauważyli. Jeszcze mogła uciec.

Odwróciła się, szybkim krokiem ruszyła w kierunku, z którego przyszła, odrzuciła odruchowo warkocze na plecy. Za późno, sekundy za późno.

– Ala! Ala, zaczekaj!

Westchnęła cicho, ale posłusznie stanęła, przecież i tak by przed nimi nie uciekła.

– Nie wrzeszcz tak, Marcin – mruknęła, kiedy środkowy pojawił się obok niej, razem ze swoimi towarzyszami. – Czego chcesz? W ogóle nie powinniście być w hotelu? Bo ja wiem, zbierać się do domu? Na lotnisko?

– Kawa – odparł krótko Piotrek. – Wylatujemy jutro.

Uśmiechnęła się blado. Pamiętała Nowakowskiego i Kurka jeszcze z czasów swojego związku z Michałem, przecież wtedy poznała całą reprezentację.

Spojrzała niepewnie na Drzyzgę, który przyglądał jej się ze zmarszczonymi brwiami.

– To przez ciebie Misiek jest nie do życia od pierwszego meczu, prawda? – spytał rozgrywający. – To ty jesteś tą jego słynną Alą, która niedługo po zaręczynach kopnęła go w dupę i zwiała?

Przygryzła wargi. Tak o niej myślał? Tak o niej wszyscy myśleli?

Czy tak bardzo się mylili? Przecież tak to musiało wyglądać z boku. Przecież właściwie nikt poza nią nie wiedział, dlaczego uciekła. Dlaczego tak skrzywdziła Michała.

– Nie chciałabyś z nami porozmawiać? – rzucił Możdżonek. – Wypijesz z nami kawę, pogadamy, opowiesz nam wszystko.

Zawahała się. Nie chciała im nic mówić, nie mogła, przecież sobie obiecała. Przecież nie mogła powiedzieć, dlaczego.

– Wolałabym chyba sobie odpuścić – odparła cicho.

– To powiedz nam, co zrobiłaś Kubiemu, bo chcemy mu pomóc, a nie bardzo wiemy, jak.

Spojrzała na milczącego dotychczas Kurka. Przyglądał jej się z uwagą, patrzył na nią z góry. Nie uśmiechał się, żaden z siatkarzy się nie uśmiechał, uparcie na nią patrzyli, oczekując wyjaśnień.

Chciała uciec, bez słowa, odwrócić się i zniknąć, udawać, że ich nie zna, że nie wie, o co chodzi, o kim mówią. Ale przecież oni po prostu martwili się o Michała, o jej Miśka. Chcieli mu pomóc. Musieli mu pomóc, bo ona znowu go zniszczyła.

– Musiałam – szepnęła. Podniosła głowę, spojrzała na Możdżonka, znała go z nich najlepiej, bo od lat przyjaźnił się z Kubiakiem. – Marcin, musiałam odejść... Powiedzcie mu, co chcecie, cokolwiek. Że go zdradzałam, że leciałam na kasę... Powiedzcie coś, żeby mnie znienawidził. Żeby nie cierpiał.

Zacisnęła dłonie w pięści. Tak będzie lepiej. Dla Michała.

Ona od dawna się nie liczyła.

– A naprawdę tak było? – spytał środkowy. Uśmiechnęła się blado.

Zawsze go lubiła. Zawsze mu ufała.

– Nie – odparła. – Ale przecież to wiesz, przecież mnie znasz, Marcin.

Odwróciła się, odeszła. Nie widzieli jej łez.

~*~

Przede wszystkim dziękuję Kyane za nominację do liebster award, ciekawych zapraszam TUTAJ :)

Myślałam, że to Kurek był oporny, ale Kubiak to wybitnie robi mi na złość. Nie współpracuje, nie chce rozmawiać, ma wszystko w nosie. I wychodzi kompletnie nie tak, jak miało wychodzić. A Ala mnie denerwuje.

Byłam za to na meczu Resovii z Politechniką i utwierdziłam się w przekonaniu, że niewielu tam normalnych ludzi. Był Wojtaszek-moper, był Drzyzga obrzucany lodem przez Pencheva, z MVP się nie zgadzam i kocham ten sport. Kocham też Kuraka, ale do zrobienia mu dziecka się nie przyznałam, niech żyje w błogiej nieświadomości chłopina

Pozdrawiam!