Prolog

Trybuny pełne ludzi, fanów siatkówki ubranych w narodowe barwy, ogłuszający wrzask po każdym straconym przez twoją drużynę punkcie. Teren wroga, teren przeciwnika. Grupa kibiców twojej reprezentacji, flagi twojego kraju, ciche brawa, zagłuszone przez resztę publiczności, kiedy zdobywasz punkt. Omiatasz wzrokiem widownię, dostrzegasz kilka koszulek reprezentacyjnych, biało-czerwonych, z numerami na piersiach. Nowakowski, Kurek, Wlazły, najpopularniejsze numery i nazwiska. Jakaś osiemnastka, kilka szesnastek. Uśmiechasz się pod nosem, mecz się dopiero rozpoczyna, to dopiero pierwsza przerwa techniczna, na której prowadzicie czterema punktami. Trener przekazuje wam jakieś wskazówki, właściwie go nie słuchasz, czujesz się dobrze, pewnie, wiesz, że to będzie mecz twojego życia, kolejny genialny występ.

A potem na trybunach dostrzegasz koszulkę z twoim numerem i nazwiskiem, dostrzegasz ciemne, długie włosy zaplecione w dwa warkocze, czujesz mrowienie skóry na plecach, kiedy ona patrzy na ciebie, tak znajome uczucie.

Nie zmieniła się, nadal uśmiecha się lekko ironicznie, nadal marszczy brwi, kiedy wpatruje się w boisko. Poznajesz ją nawet ze sporej odległości, poznajesz koszulkę, którą sam jej kiedyś podarowałeś. Nagle ulatują z ciebie wszystkie siły, nagle masz ochotę wyjść, rzucić to wszystko w cholerę i nigdy więcej nie wrócić na boisko.

Masz ochotę cofnąć czas, ale przecież tego nie umiesz. A ona siedzi na widowni, bolesny wyrzut sumienia, stracona szansa, pytania bez odpowiedzi, żal, tęsknota i uczucie, które w tobie nigdy nie wygasło.

Musisz wracać na boisko, stanąć do przyjęcia, dograć piłkę do stojącego pod siatką Łomacza, musisz zrobić kilka szybkich kroków, wyskok, atak. Musisz, robisz to, ale piłka ląduje w aucie, nie zahaczając wcześniej o blok rywali. Potem mylisz się w przyjęciu, popełniasz kilka prostych, szkolnych błędów, wreszcie przy linii bocznej boiska staje młody Szalpuk, w dłoni trzymając tabliczkę z twoim numerem. Z trzynastką.

Mecz przegrywacie, w trzech setach, szybko i boleśnie. Nie zwracasz na to większej uwagi, w przerwach posłusznie biegasz od bandy do bandy, udając, że się rozgrzewasz, ale twój wzrok cały czas ucieka w stronę sektora, w którym siedzi dziewczyna w koszulce z twoim numerem na piersiach. Koszulka jest stara, trochę przetarta, jeszcze z kołnierzykiem. Teraz pod twoim numerem jest pozioma kreska, znak, że zostałeś kapitanem. Miałeś poprowadzić swoją drużynę do zwycięstwa.

Ale zobaczyłeś ją, tę swoją straconą szansę, i nagle zapomniałeś o wszystkim. Ona, Alicja, wyrzut sumienia z włosami splecionymi w dwa warkocze.

Co wtedy zrobiłeś nie tak? Co zepsułeś?

Od prawie dwóch lat szukasz odpowiedzi na te pytania, a biała, długa sukienka, którą zostawiła w twoim mieszkaniu, wcale nie chce ci pomóc.

 Wychodzisz z hali, powoli kierujesz się w stronę autobusu, który ma zawieźć was do hotelu. Po drodze stoi kilkanaście grupek kibiców, starasz się na nich nie patrzeć, nie masz ochoty na rozmowy, zdjęcia, autografy. Masz w głowie tę jedną twarz, ciemne warkocze, znajomy uśmiech i rozciągniętą koszulkę z trzynastką. Chłopaki idą obok ciebie, pytają, co się stało, czemu nagle jakby odcięło ci prąd, czemu nagle przestałeś grać. Kręcisz głową, nie masz ochoty rozmawiać, nie masz ochoty na nic. Odwracasz głowę, przed oczami migają ci twarze fanów, tak samo nieciekawe i irytujące.

I nagle słyszysz imię wypowiedziane gdzieś nad twoją głową, przez Możdżonka, którego przecież znasz od lat. Imię, które tkwiło ci w głowie od kilku godzin, które wróciło do ciebie niczym bumerang, po latach uporczywego spychania go na margines.

– Alicja? Ala!

Bo przecież tych ciemnych warkoczy, zadartego nosa i ironicznego uśmiechu nie da się pomylić.

Odwracasz się w tamtą stronę, stoi niedaleko, przy barierkach, patrzy na ciebie z oczekiwaniem, ze strachem, z nadzieją, z mieszaniną tych wszystkich emocji, które kotłują się też w tobie.

Przepychasz się do niej, potrącasz kogoś, chyba Łomacza, ale nawet nie zwracasz na to uwagi. Opierasz dłonie o barierki, tak blisko niej, tak blisko, znowu.

– Ala... Aluś...

– Przepraszam, Michał – szepcze w odpowiedzi. Przygryza wargi, chłopaki szarpią cię za bluzę, musicie wracać, ale nie potrafisz od niej odejść. Już raz ją straciłeś. Już raz ci zniknęła.

– Aluś, dlaczego ty wtedy ode mnie uciekłaś? – pytasz rozpaczliwie, machasz ręką w stronę chłopaków, niechcący uderzasz któregoś w ramię, patrzysz na nią, a ona nie odpowiada, znowu przygryza wargi, ucieka wzrokiem, znowu od ciebie ucieka.

– Przecież musiałam – mówi cicho, robi krok w tył, odsuwa się, od barierek, od ciebie, od odpowiedzi na twoje pytanie. – Tak było lepiej, dla wszystkich. Dla ciebie.

Odwraca się, odchodzi, krzyczysz za nią, ale nie reaguje. Ktoś ciągnie cię za kaptur sportowej bluzy, puszczasz barierki, posłusznie idziesz do autobusu, bo twoja Alicja znowu od ciebie uciekła.

Wróciłeś do domu, po dwudniowym wyjeździe na mecz, rzuciłeś torbę z rzeczami na podłogę w przedpokoju.

– Aluś? Wróciłem! – krzyknąłeś, ale nie usłyszałeś odpowiedzi.

Cisza dzwoniła ci w uszach, a mieszkanie nagle wydawało się dziwnie puste. Nagle zauważyłeś, że na wieszaku brakowało jej kurtki, a przy lustrze nie wisiał pęk kluczy z breloczkiem w kształcie wieży Eiffla.

– Ala! Gdzie jesteś?

Serce biło ci w szaleńczym rytmie. Ali nigdzie nie było.

Na stole w kuchni leżała kartka wyrwana z zeszytu, z poszarpanymi brzegami, lekko zgnieciona. Nierówne pismo, szybko stawiane litery, czarny atrament jej ulubionego pióra.

Michał, przepraszam.

To nie ma sensu. To, co planujemy zrobić.

Tylko bym Cię tym skrzywdziła. A tego nie chcę.

Za suknię płaciłeś Ty, więc jej nie zabiorę. Zabieram tylko to, co kupiłam sama.

Bądź szczęśliwy, Michał.

A.

Poszedłeś do pokoju, szarpnąłeś drzwi szafy. Biała, długa suknia, wybieraliście ją razem, miała w niej iść obok ciebie do ołtarza. Na półce, w pudełeczku, zaręczynowy pierścionek. Puste ramki na zdjęcia, same fotografie na kupce, porzucone w kącie pokoju. Z każdej wycięła samą siebie.

Zabrała wszystko, co należało do niej, co sama kupiła, zniknęła, właściwie nic nie wyjaśniając. Uciekła od ciebie.

W barku znalazłeś dwie butelki Jacka Danielsa i obie tamtego wieczoru wypiłeś, wpatrując się w rozrzucone na podłodze zdjęcia z wyciętą Alicją, w jej suknię ślubną wyrzuconą z szafy i w puste półki, na których zawsze stały jej książki. Słuchałeś nienaturalnej ciszy mieszkania, w którym do niedawna brzmiał jej śmiech, a wewnątrz czułeś bolesną pustkę.

Bo w życiu, poza siatkówką, miałeś tylko Alicję. A ona od ciebie odeszła.

~*~

Dawno się tak nie bałam, publikując cokolwiek. Dawno nie miałam tak posranego pomysłu (a zrobiłam dziecko Kurkowi, well). Boję się, co z tego będzie. 

Dwudziesty trzeci lutego, urodziny Michała Kubiaka, Poli Kubiak i mojej prywatnej, rudej, pięcioletniej siostrzenicy, Karoliny:)

Poszalejmy wszyscy razem